Αφρίκα: «Σολωμού, Ισαάκ και οι σιωπηλοί υποστηρικτές της ειρήνης»

Με τον τίτλο «Σολωμού, Ισαάκ και οι σιωπηλοί υποστηρικτές της ειρήνης» η εφημερίδα Αφρίκα στην στήλη «Γράμμα από την Αφρική» κριτικάρει σήμερα τα κόμματα και τις οργανώσεις στα κατεχόμενα που διάκεινται υπέρ της ειρήνης για την μη καταδίκη των δολοφονιών των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.

Στο άρθρο αναφέρεται ότι κατά τις «εθνικές επετείους» της 20ης Ιουλίου, 1ης Αυγούστου και 15ης Νοεμβρίου τα δεξιά κόμματα και οργανώσεις στα κατεχόμενα βγάζουν ανακοινώσεις, ενώ τα αντίστοιχα αριστερά «παραμένουν σιωπηλοί. Γιατί; Δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν; Δεν είναι αυτές τις ημέρες που έπρεπε πραγματικά να μιλήσουν; Όταν οι άλλοι βγάζουν εθνικιστικές ανακοινώσεις, δεν θα έπρεπε αυτοί να πουν την πραγματικότητα στον κόσμο;».

Σημειώνοντας ότι στην ε/κ πλευρά για τρεις ημέρες διοργανώνονταν εκδηλώσεις στην μνήμη των Ισαάκ και Σολωμού και αφού εξηγεί πώς δολοφονήθηκαν οι δύο, κάνοντας λόγο σε ομάδα «γκρίζων λύκων» στην περίπτωση του πρώτου που έδειξαν ένα από τα πιο απτά παραδείγματα βαρβαρότητας.

Η Αφρίκα σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί και κρατούσε τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέροντας ότι εκείνοι που διέπραξαν αυτά τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων». Μέσω των εικόνων στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας από τις δύο δολοφονίες, προστίθεται, οι Ε/κ «απαντούν στο ερώτημα τι σημαίνει Τούρκος: μια πλήρη βαρβαρότητα».

Η Αφρίκα δηλώνει ότι ως εφημερίδα συμπαρίσταται στον πόνο των οικογενειών των Σολωμού και Ισαάκ, οι δολοφονίες των οποίων – σημειώνει – δεν έχουν τιμωρηθεί μέχρι σήμερα. Αυτοί που παραπονιούνται για την κλιμάκωση του ε/κ εθνικισμού, καταλήγει το δημοσίευμα, «πρέπει να δουν και την δική τους κατάσταση».

Αυτό διαβάσαμε σήμερα σε διάφορες ελληνοκυπριακές ιστοσελίδες. Φυσικά φαίνεται το κείμενο να μπαίνει αποσπασματικά και επιλεκτικά όπως αναδημοσιεύεται από τον ελληνοκυπριακό τύπο. Είναι εδώ όμως που πρέπει να αναρωτηθούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί στη δική μας πλευρά, πότε θα τολμήσουμε και μεις συνολικά σαν Ελληνοκύπριοι, να καταδικάσουμε τα εγκλήματα και του ε/κ εθνικισμού, όπως οι σύντροφοι Τουρκοκύπριοι στη εφημερίδα Αφρίκα (που έχουν δεχθεί και δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και πρόσφατα από Τουρκοκύπριους εθνικιστές) τολμούν να μιλήσουν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες.

Και όπωσδήποτε μπαίνει και ένας προβληματισμός για τη στάση που πρέπει να έχουμε σαν Αριστερά και στις δύο κοινότητες και ενιαία, σ αυτά τα γεγονότα. Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μιλά ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό και στις 2 κοινότητες, όμως έχει καθήκον, σε κάθε περίπτωση, να βγαίνει μπροστά και να παλεύει δυναμικά, για τη επικράτηση των δυνάμεων της ειρήνης και επανένωσης, της πραγματικής απελευθέρωσης. Να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για τη ενότητα των εργαζομένων και για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.