Υποψηφιότητα Μαλά: Επιλογή ήττας σε απαισιόδοξο κλίμα

Τέλος εποχής για το ΑΚΕΛ σηματοδοτεί το χρίσμα που δόθηκε στον «κεντρώο» και τεχνοκράτη Σταύρο Μαλά για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Το Έκτακτο  Παγκύπριο  Συνέδριο του κόμματος υιοθέτησε -όπως αναμενόταν- την πρόταση της ΚΕ να διεκδικήσει τις Προεδρικές του 2013 με υποψήφιο τον νυν υπουργό Υγείας. Το Συνέδριο με ψήφους 1183 υπέρ (92,3%), 81 κατά (6,3%) και 17 (1,3%) αποχή, αποφάσισε να στηρίξει την «ανεξάρτητη»  υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά.

Ελάχιστοι ήταν αυτοί στο ΑΚΕΛ που πίστευαν στην υποψηφιότητα Μαλά, μόλις διέρρευσε το όνομα του. Ακόμα πιο λίγοι ήταν, όμως, και αυτοί που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος. Το «εθναρχικό» -όπως το χαρακτήρισαν και τα κυπριακά ΜΜΕ- ποσοστό της υποψηφιότητας Μαλά είναι μάλιστα  υψηλότερο και από αυτό που είχε αποσπάσει ο Δημήτρης Χριστόφιας, χαρακτηριστικό της πασοκοποίησης και του ιδεολογικού εκφυλισμού της μεγάλης κυπριακής Αριστεράς.

Η καθολική επιλογή στο πρόσωπο του Μαλά αποτελεί ξεκάθαρη εντολή για συγκρότηση πολιτικών συμμαχιών πολύ πέραν της κοινωνικής βάσης του ΑΚΕΛ. Ο γγ του ΑΚΕΛ Ά. Κυπριανού παρουσίασε την υποψηφιότητα Μαλά ως επιλογή που στηρίχθηκε στη λογική της συγκρότησης συνεργασιών, έστω και στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. 

Την παρουσίασε ως προτιμότερη της όποιας κομματικής υποψηφιότητας που θα συσπείρωνε μεν τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, αλλά «δεν θα μπορούσε να απευθυνθεί με επιτυχία στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο και θα επέτρεπε στο ΔΗΣΥ και στον Νίκο Αναστασιάδη να ενισχύσει επιπλέον την σκληρή κομματική του υποψηφιότητα». Επικοινωνιακά το ΑΚΕΛ με την επιλογή αυτή αποσκοπεί στην αναβίωση ενός ξεπερασμένου ευρύτερου προοδευτικού μετώπου που να καλύπτει το «μακαρικό» πολιτικό κέντρο, δηλαδή τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, δίνοντας και το στίγμα για το πώς κινηθεί προεκλογικά και στη συνέχεια.

Από τη συγκεκριμένη επιλογή προκύπτουν πολλά ερωτηματικά με τον τρόπο που πολιτεύεται το ΑΚΕΛ, με πρώτο και βασικότερο αν η υποψηφιότητα Μαλά αποτελεί συνειδητή επιλογή ήττας, που θα χρεωθεί σε ένα «ανεξάρτητο» υποψήφιο και όχι σε κομματικό. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χριστόφιας έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθότι ήταν η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ κατέβασε υποψήφιο μέσα από τις τάξεις του. Αυτή εξέλιξη είχε ενθουσιάσει τότε τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας συσπειρώνοντας το κυπριακό προοδευτικό χώρο. Κλειδί βέβαια για αυτό τότε ήταν το κλίμα αισιοδοξίας που επικρατούσε για την επίλυση του κυπριακού.

Στους παλαιότερους η τακτική που ακολουθήθηκε για την επιλογή Μαλά από το ΑΚΕΛ θύμισε εν πολλοίς την επιλογή στις εκλογές του 1988 του, παντελώς άγνωστου έως τότε στο ευρύ κοινό, Γιώργου Βασιλείου. Τότε το ΑΚΕΛ κατάφερε να τον εκλέξει και στην Προεδρία της Δημοκρατίας. 

Όπως ήταν αναμενόμενο ο Γ. Βασιλείου δεν παρέμεινε προσκολλημένος στο ΑΚΕΛ, με το οποίο ήρθε αργότερα και σε ρήξη. Και επειδή η ιστορία είναι πολλές φορές ο καθρέφτης του μέλλοντος μία ανάλογη εξέλιξη θεωρείται σχεδόν βέβαιη να συμβεί. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι η πλειοψηφία του κυπριακού λαού θα στηρίξει την υποψηφιότητα Μαλά. Τα έως και τώρα προγνωστικά δεν είναι ενθαρρυντικά καθότι τα περισσότερα από αυτά κάνουν λόγο ότι ο Μαλάς δεν θα περάσει ούτε καν στο δεύτερο γύρο.

Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Ά. Κυπριανού ανοίγοντας τις εργασίες του Συνεδρίου του ΑΚΕΛ, άρχισε να μιλά για τις αρετές του υποψηφίου προέδρου εξηγώντας πόσο ικανός επιστήμονας είναι. Ο ίδιος ο Μαλάς μιλώντας στο ΡΙΚ επέλεξε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τεχνοκράτη, παρά ως πολιτικό. Φυσικά θα ήταν μάταιο να επιχειρηματολογήσει προεκλογικά με βάση τη δική του πολιτική εμπειρία με εκείνη των πολιτικών του αντιπάλων. 

Με μία διεισδυτική ματιά η διακυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια ακολούθησε τη συνταγή άλλων κρατών που πλήττονται από την κρίση της ευρωζώνης όπου νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί χώροι της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας και της παραδοσιακής δεξιάς επιλέγουν τεχνοκράτες και όχι πολιτικούς ηγέτες. Τις τύχες της Ιταλία, που αυτή την περίοδο παίζει με τη φωτιά, τις κρατάει ο τεχνοκράτης-τραπεζίτης Μάριο Μόντι. Το ίδιο και η Πορτογαλία. Η Ελλάδα πειραματίστηκε με τον τεχνοκράτη-τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Ο Σαμαράς επικαλέστηκε προεκλογικά πολλές φορές την τεχνοκρατική του κατάρτιση παράλληλα με την ξενοφοβική του ρητορεία και τώρα επικαλείται τις ευλογίες της Παναγίας.

Το τελευταίο διάστημα η διακυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια συνομιλεί με την Τρόικα για τη διαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Οι εξελίξεις αυτές διεξάγονται βέβαια στη σκιά της ευρύτερης συζήτησης στην Ευρώπη για την τύχη της Ισπανίας και της Ελλάδας. Έτσι ηττημένο το ΑΚΕΛ προχωρεί σε υποχώρηση από τη διεκδίκηση της Κυπριακής Προεδρίας. Η τακτική του κομματικού υποψηφίου με τη γραμμή διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του οδήγησε στη μοιραία κατάληξη. Πλέον το αυτοτελές κομμουνιστικό ρεύμα της Κύπρου έχει ραντεβού με την ιστορία προκειμένου το χαμένο όραμα να πάρει σάρκα και οστά.

Πηγή