Δεν είμαι ρατσιστής… αλλά!

Όταν τον περασμένο Ιούλιο ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δολοφονούσε στη Νορβηγία 77 ανθρώπους εις το όνομα των «καθαρόαιμων» ιδανικών του, δεν ήταν ούτε παρανοϊκός μα ούτε και δρούσε μόνος, ασχέτως των σχετικών πορισμάτων.

Παρανοϊκή ήταν η ιδεολογία που του είχε οπλίσει το χέρι. Συνεργοί στο έγκλημα ήταν και είναι όλοι εκείνοι που «δεν είναι ρατσιστές… αλλά» δεν χάνουν ευκαιρία να σπέρνουν και να καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία, επισημαίνοντας τάχα απλά τους «κινδύνους» «διάβρωσης» της «ιστορίας», του «πολιτισμού», του «έθνους», μα πάνω από όλα της οικονομίας μας, από όλους αυτούς τους «κακομοίρηδες» ξένους που καραδοκούν να εκμεταλλευτούν την «καλοσύνη» και την «ανοχή» μας.

Όταν τον περασμένο Νοέμβριο αποκαλυπτόταν πως οι φόνοι εννέα τουλάχιστον ανθρώπων στη Γερμανία κατά την περίοδο 2000-2006 είχαν καθαρά ρατσιστικά αίτια σοκαριστήκαμε, ιδιαίτερα επειδή ένα από τα θύματα ήταν Έλληνας. Μετανάστης και αυτός. Ξένος «κακομοίρης» ίσως για κάποιους «Αρίους» Γερμανούς που απλά «εκμεταλλευόταν» και παράλληλα «μόλυνε» τη χώρα τους. Αμέσως άρχισαν οι συζητήσεις περί αναβίωσης του ναζισμού στη Γερμανία… μέχρι που πρώτο μπήκε σε κοινοβούλιο ελληνικό νέο-ναζιστικό κόμμα!

Όταν το Νοέμβριο του 2010 η πορεία ακροδεξιών νέο-ναζιστικών στοιχείων στη Λάρνακα θεωρήθηκε «δημοκρατικό» τους δικαίωμα και έκφραση λίγο-πολύ της «εθνικής αγωνίας» για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την «κάθοδο» τόσων «λαθραίων» ξένων στη χώρα μας… «φυσικά» δεν ανησύχησε κανείς. Διότι «δεν είμαστε ρατσιστές… αλλά» οι «ξένοι» «απειλούν» την πατρίδα μας.

Όταν από τα επεισόδια των Φοινικούδων του 2010 στάλθηκαν άνθρωποι μαχαιρωμένοι στο νοσοκομείο αλλά ουδείς προσήχθη στο δικαστήριο από εκείνους που κρατούσαν μαχαίρια οπωσδήποτε δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Στο κάτω-κάτω οι μαχαιρωμένοι ήταν όλοι «ξένοι». 

Όταν ο Εκτελεστικός Διευθυντής της αντι-ρατσιστικής οργάνωσης ΚΙΣΑ, Δώρος Πολυκάρπου, σύρθηκε στα δικαστήρια και διασύρθηκε από ανώνυμους πολίτες που «ελεύθερα» ή μάλλον ασύστολα εκφράζουν τη γνώμη τους μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης, και πάλι ουδείς διαμαρτυρήθηκε από τους «πολιτισμένους» πολίτες της «ευρωπαϊκής» Κύπρου. Ίσως γιατί η υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μη πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας θεωρείται «εθνική προδοσία» και άρα «αίσχος».

Όταν ενάμιση χρόνο μετά (5 Ιουνίου 2012) το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας αθώωνε το Δώρο Πολυκάρπου υποδεικνύοντας την αντιφατικότητα και την αναξιοπιστία των μαρτύρων της κατηγορούσας αρχής, «φυσικά» και δεν συγκινήθηκε κανείς (συμπεριλαμβανομένων και των «έγκυρων» και «έγκριτων» ΜΜΕ και δημοσιογράφων), αφού στο κάτω-κάτω ο Πολυκάρπου είναι ο «καλός άγγελος» των «ξένων» και άρα «υπονομευτής» της πατρίδας, του λαού και των αξιών μας!

Ο ρατσισμός (που είναι η βάση ιδεολογιών όπως ο φασισμός και ο ναζισμός) είναι δυστυχώς ασθένεια που δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες φυλές, λαούς ή σύνορα και στις οποίες δεν έχουν ανοσία ούτε πρώην θύματα.

Όταν σε περασμένες (και θα έπρεπε όχι ξεχασμένες) δεκαετίες μεταναστεύαμε στη Νότιο Αφρική ή σε άλλες αφρικανικές χώρες με ρατσιστικά καθεστώτα δεν διερωτηθήκαμε ποτέ αν τα «τίμια» λεφτά που βγάζαμε από τις «νόμιμες» δουλειές μας ήταν προϊόν εκμετάλλευσης των ανθρώπων που οι χώρες αυτές ήταν οι δικές τους πατρίδες μα που οι ρατσιστικοί νόμοι τους υποβίβαζαν σε δούλους και υποχείρια μας. Γιατί εμείς «δεν είμαστε ρατσιστές… αλλά» έπρεπε να βγάλουμε το ψωμί μας.

Και όταν με τόση ευκολία οι «άρχοντες» μας εκτοξεύουν το χαρακτηρισμό «λαθραίος» προς οποιονδήποτε… πόσο πιο «νόμιμοι» είναι δηλαδή οι ίδιοι που παραβιάζουν τους ίδιους τους νόμους που ψηφίζουν είτε αφορούν τα εξώδικα τους ή τις φορολογικές τους δηλώσεις ή τις μίζες τους με την «πατριωτική» συγκάλυψη κάποιου Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος ή άλλων «εθνικού» συμφέροντος.

Πόσο πιο «νόμιμοι» είναι οι βολεμένοι στην ασυλία από εκείνους που δραπετεύουν την κόλαση και ζητούν άσυλο με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής;

Πηγή