Rote Fahne (Η Κόκκινη Σημαία)

O ναζισμός μπορεί να ήταν μια από τις αφορμές όσο αφορά το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όμως η δημιουργία του ανάγετε αμέσως μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην ουσία με την λήξη του στις 11 Νοεμβρίου του 1918 όπου και έληξε ο μεγάλος πόλεμος προκαλώντας απορία στα Γερμανικά στρατεύματα μια και γνώριζαν ότι δεν είχαν υποστεί καμία ήττα.

Τότε αναπτύχθηκε, από ανώτατους αξιωματικούς, ως δικαιολογία στον στρατό η ιδέα ότι προσδόθηκαν από τους κομμουνιστές και τους Εβραίους στο εσωτερικό της Γερμανίας.

Στην Γερμανία βέβαια στο όνομα της πατρίδας και της πολεμικής παραγωγής οι εργαζόμενοι είχαν ανύπαρκτους μισθούς τα παιδιά και οι γυναίκες δούλευαν χωρίς ωράρια, και εργασιακά δικαιώματα, στις πολεμικές βιομηχανίες του Ομίλου Κρουπ ο οποίος κατασκεύαζε κανόνια για όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μαζί με την Βρετανική εταιρεία Βίκερς (Vickers), και υποβρύχια στο Κίελο. Ο Όμιλος Κρουπ ήταν και ο κύριος χρηματοδότης του Πανγερμανικού Συνασπισμού, μιας εθνικιστικής ρατσιστικής οργάνωσης.

Ωστόσο τόσο κατά την διάρκεια του πολέμου όσο και μετά εκατομμύρια Γερμανών ζούσαν μέσα στην πείνα και χιλιάδες πέθαιναν από αυτή. Ταυτόχρονα η φυματίωση και η γρίπη θέριζε.

Η αφορμή για το ξέσπασμα όμως επαναστατικών γεγονότων δόθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1918 όταν η γερμανική στρατιωτική διοίκηση διέταξε το στόλο να επιτεθεί στους Άγγλους, τη στιγμή που ο πόλεμος είχε φτάσει στο τέλος του και οι αντιμαχόμενοι ήταν ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ετσι τα πληρώματα των πλοίων αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενώ μια αντιπροσωπεία τους πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του.

Την ίδια ώρα η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων της Γερμανίας είτε με πόλεμο είτε χωρίς αυτόν, η πείνα και οι αρρώστιες, οι κακουχίες, δημιουργούσε δυσαρέσκεια ,πολλές διαμαρτυρίες και σε σκληρές κινητοποιήσεις. Πολλοί εργάτες άρχισαν να αμφισβητούν την «ταξική ειρήνη» που είχε επιβληθεί και με τον πόλεμο, στο όνομα της πατρίδας, μα και με τις πολλές συμφωνίες που υπέγραφε η Σοσιαλδημοκρατία με τους βιομήχανους τύπου Κρουπ.

Η πόλωση ήταν αναπόφευκτη, αιτία που οδήγησε τους συντηρητικούς και την σοσιαλδημοκρατία σε άμεση συμμαχία.

Στις 3 του Νοέμβρη του 1918 άρχισε η εξέγερση των ναυτών και εξαθλιωμένων εργατών στο Κίελο του Κρουπ . Μια ομάδα αξιωματικών άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας βαριά 29 ναύτες. Ήταν η αρχή της επανάστασης στη Γερμανία.

Ταυτόχρονα ξέσπασαν μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτή η κατάσταση που μέρα με τη μέρα φούντωνε όλο και περισσότερο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, έδωσε μεγάλη έκταση στον απεργιακού αγώνα.

Την επομένη στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να πνίξουν την ανυπακοή των ναυτών και των εργατών. Όμως, πέρασαν με το μέρος των εξεγερμένων ναυτών, ενώ συνενώθηκαν μαζί τους και οι εργάτες. Έτσι, στις 4 του Νοέμβρη του 1918 σχηματίστηκε στο Κίελο το σοβιέτ των εργατών και το σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την επόμενη μέρα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες.

Στις 9 του Νοέμβρη 1918 χιλιάδες Γερμανοί εργάτες με κόκκινες σημαίες κινήθηκαν προς το κέντρο του Βερολίνου, διεκδικώντας τερματισμό του πολέμου, να φύγει η μοναρχία, ψωμί, ωράρια στην εργασία και ανθρώπινους μισθούς. Η διαδήλωση, με την καθοδήγηση της ομάδας κομμουνιστών «Σπάρτακος» , που προήλθε από διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πλημμύρισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και κινήθηκε προς τους στρατώνες. Οι στρατιώτες συμμάχησαν με τους εργάτες. Έτσι χωρίς αντίσταση καταλήφθηκαν το παλάτι, η Αστυνομία και τα κυβερνητικά κτίρια. Κατά το μεσημέρι το Βερολίνο, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής Γερμανίας, βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών.

Ο πρωθυπουργός του Ράιχ, πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν την ίδια μέρα ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του κάιζερ Γουλιέλμου και διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες για το διορισμό του Εμπερτ, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στη θέση του πρωθυπουργού. «Σκέφτηκα: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως, όμως, μπορούμε να την πνίξουμε». Αυτά ήταν τα λόγια του Μαξ φον Μπάντεν. Την επόμενη 10-11-1918 ο σοσιαλδημοκράτης Στάιμαν ανακήρυττε την Γερμανία αβασίλευτη Δημοκρατία.

Ο ηγέτης του «Σπάρτακου», Καρλ Λίμπκνεχτ, όμως ανακήρυξε τη Γερμανία σε «Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και κάλεσε την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς του όλου του κόσμου».

Η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών πλέον έπρεπε να δράσει για την καταστολή της επανάστασης.

Πρώτα συναντήθηκε στις 15 Νοεμβρίου με Μπίρζιγκ, Στίνες, Σπρίγκερουμ την ηγετική ομάδα των βιομηχάνων, με και με την αριστοκρατία των γιούνκερ και έπειτα η κυβέρνηση Εμπερτ στην προσπάθειά της να εξαπατήσει τις επαναστατημένες μάζες ,ίδρυσε μια «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής ποιον; Μα τον Καρλ Κάουτσκι. Μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια σηκώθηκε από της εφημερίδες και το ραδιόφωνο, γύρω από την επιτροπή αυτή που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φαινομενική εντύπωση πως η Γερμανία βαδίζει το δρόμο του σοσιαλισμού «παλλαϊκό κράτος» το ονόμαζε, άρα και στην ικανοποίηση των αιτημάτων των επαναστατημένων.

Ταυτόχρονα οι βιομήχανοι και η αριστοκρατία χρηματοδότησαν ιδιωτικούς στρατούς , ακροδεξιά παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου, των Μέρκερ, Ρόσμπαχ, Λιτσόφ, Επ, Ερχαρντ.

Ο Ερχαρντ ήταν μαζί με τον Ντρέξλερ ο ιδρυτής του NSDAP, ή αλλιώς του Ναζιστικού κόμματος τον Ιανουάριο του 1919.

Στις 6 του Δεκέμβρη του 1918 μια τέτοια μισθοφορική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ’ αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ένωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε».

Στις 7 και στις 8 του Δεκέμβρη οι εργάτες του Βερολίνου οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις. Όμως η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα. Ο Εμπερτ έχοντας υπόψη πως οι εργαζόμενες μάζες συμπαθούν τα Σοβιέτ, πρότειναν ένα σχέδιο, για να διατηρηθεί το σύστημα των Σοβιέτ, συμβάλλοντας έτσι στην παραπλάνηση των εργατών. Πολλοί εργαζόμενοι τον πίστεψαν.

Ωστόσο στις 14 του Δεκέμβρη η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε μια προγραμματική προκήρυξη «Τι θέλει η Ένωση Σπάρτακου». Η προκήρυξη αυτή έβαζε καθήκον τον αγώνα για την παραπέρα ανάπτυξη της επανάστασης, με σκοπό να νικήσουν η εργατική τάξη και η αγροτιά, να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου και να σχηματιστεί μια ενιαία γερμανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Διατυπώνονταν ακόμη και τα εξής άμεσα αιτήματα: Να εκμηδενιστεί ο πρωσικός μιλιταρισμός, να οργανωθεί πολιτοφυλακή από εργάτες, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, τα ανθρακωρυχεία και η βαριά βιομηχανία, να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν τα χωριστά γερμανικά κράτη, να αφοπλιστούν η αστυνομία, οι αξιωματικοί και όλες οι ένοπλες δυνάμεις των κυρίαρχων τάξεων.

Όμως δεν έμελλε τα σχέδια αυτά να καρποφορήσουν.

Τα παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου στις 15-1-1919 δολοφόνησαν Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Κατάρρευση των Σπαρτακιστών . Η γερμανική αστική τάξη με μπροστάρηδες τους σοσιαλδημοκράτες συνέτριψε την επαναστατική εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, και πέτυχε το σκοπό της. Εξασφάλισε τη νίκη στις εκλογές για Εθνοσυνέλευση.

Ο Λένιν έγραψε: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Λίμπκνεχτ και την Λούξεμπουργκ. Ο Εμπερτ και ο Στάιμαν (…) για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών…»

Η Κυβέρνηση Εμπερτ αναγνώρισε τον συνδικαλισμό και το οκτάωρο καθώς και το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους άνδρες. Ήταν οι παραχωρήσεις της αστικής τάξης χάρη στην εξέγερση των Σπαρτακιστών, μα και για να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος για την ανασυγκρότηση του τεράστιου στρατοκρατικού μηχανισμού του κοινωνικού καθεστώτος της Γερμανίας.

Το Σοβιέτ του Μονάχου

Τα γεγονότα αυτά όμως, οδήγησαν την αριστερά, κομμουνιστές και αναρχικούς, στην ένοπλη πλέον κατάληψη του Μοναχού τον Απρίλιο του 1919 ιδρύοντας την Σοβιετική δημοκρατία του Μονάχου όπου η επίσημη κυβέρνηση του ανεξάρτητου σοσιαλιστή Eisner στήριξε τα συμβούλια των εργατών. Τότε ο Γκουστάβ Νόσκε σοσιαλδημοκράτης υπουργός πολέμου, ανέλαβε το έργο της καταστολής στο Μόναχο μα και κάθε αντίστασης σε ολόκληρη την Γερμανία. Στο Μόναχο έστειλε και τα παρακρατικά σώματα- όπου πράκτορες τους διεισδύσαν καιρό πριν στην πόλη και έσφαξαν τον Eisner- μα και τον στρατό που είχε διαποτιστεί στα πεδία των μαχών με την ιδέα ότι η ήττα ήταν αποτέλεσμα προδοσίας των Εβραίων και των κομμουνιστών.

Την 1-5-1919 τα στρατεύματα και οι ακροδεξιοί μισθοφόροι άρχισαν την επίθεση τους. Ύστερα από λιγοήμερη μα ηρωική αντίσταση των εργατών οι παρακρατικοί μπήκαν πρώτοι στην πόλη. Ακολούθησε ένα λουτρό αίματος επί δικαίων και αδίκων.

Και βέβαια θανατώθηκαν όλοι οι ηγέτες όπως ο κομμουνιστής Λεβίν, ή ο αναρχικός φιλόσοφος Γκούσταφ Λαντάουερ μαζί με 10 συντρόφους του, στην φυλακή όμως της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και καθώς περίμεναν την δίκη τους.

Το γεγονός ότι από τα 7 μέλη του συμβουλίου των εργατών του Μονάχου οι 5 ήταν Εβραίοι έκανε με την κατάλληλη προπαγάνδα στην Βαυαρία, πολλούς να πιστέψουν ότι εβραϊσμός κομμουνισμός και αναρχισμός ήταν ένα. Άλλωστε ο σπόρος στο στράτευμα είχε ριχτεί από την περίοδο της ήττας.

Και είναι στην Βαυαρία που ο Ερχαρντ και Ντρέξλερ ιδρύουν το ναζιστικό κόμμα. Το έδαφος εκεί προσφέρονταν. Τότε μα ακόμα και σήμερα.

Το Πραξικόπημα

Ο βιομήχανος Κρουπ όμως, που ανακατευόταν το στομάχι του με τα οκτάωρα και το δικαίωμα ψήφου, με μπροστάρη τον Παγγερμανικό Συνασπισμό του και υπό την ηγεσία του στρατηγού Luttwitz, στις 13- 3-1920 πραγματοποίησε πραξικόπημα εναντίον της «νόμιμης» κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών και ας τον είχαν υπηρετήσει δουλικά. Μα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Νέες απεργίες νέες αναταραχές και το φάντασμα της Λούξεμπουργκ φάνταζε απειλητικό.

Στις 17-3-1920 ο Παγγερμανικός Συνασπισμός παρέδιδε την εξουσία ξανά στους σοσιαλδημοκράτες. Και αυτοί την πήραν ευχαριστώντας πίσω και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Στις εκλογές όμως τον Ιούνιο του 1920 οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν πάνω από το 50% της δύναμης του. Μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνιση της, που είχε ως οδηγό το καθαρό γερμανικό αίμα. Ο βιομήχανος Κρουπ δεν θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ ακόμα. Κατάλαβε ότι η περίοδος της «αναρχοκομμουνιστικης εβραϊκής» ανταρσίας είχε τελειώσει και ένας νέος κόσμος ανέτειλε ο οποίος ήταν ικανός να θρέψει τα κανόνια του.

Πηγή