Η “άλλη” Κύπρος των απεργιών

Τις τελευταίες βδομάδες υπάρχει σε εξέλιξη μια τεράστια καμπάνια αλληλεγγύης για τον ελληνικό λαό στην Κύπρο με πρωταγωνιστές την Εκκλησία, τα κόμματα, τα ποδοσφαιρικά σωματεία, τις τοπικές αρχές. Μαζεύουν μακαρόνια, ρύζι, σοκολάτες και διάφορα άλλα για να τα στείλουμε στους αδελφούς Έλληνες.

Θέλω να σας δώσω την εικόνα που δεν σας δίνουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που δεν θα τη βρείτε στα κανάλια, που δεν θα τη διαβάσετε στις εφημερίδες ή θα πρέπει να την ψάξετε στα ψιλά.

Η εικόνα μιας άλλης Κύπρου που βρίσκεται πολύ πιο κοντά σας από αυτούς που στέλνουν τα μακαρόνια. Της Κύπρου των απεργιών, των μαζικών συλλαλητηρίων, των συγκρούσεων που ζούμε τους τελευταίους οχτώ μήνες σε ολόκληρο το νησί, και στο Βορρά και στο Νότο.

Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στο Βορρά, στους αγώνες των Τουρκοκυπρίων που αντιπαλεύουν τα παρόμοια πακέτα που ετοιμάζει ο Ερντογάν. Για αυτά είμαι σίγουρος ότι έχετε μάθει, για τις διαδηλώσεις και τα μαζικά συλλαλητήρια και ένα νέο κίνημα απεργιών που ετοιμάζεται αυτήν την περίοδο.

Θέλω όμως να σας μεταφέρω την εικόνα από το τι γίνεται στην ελληνοκυπριακή πλευρά, όπου οι χαμένες εργατοώρες από απεργίες τα προηγούμενα χρόνια ήταν στο μίνιμουμ, ήταν από τις χώρες που είχαν τις λιγότερες. Τους τελευταίους οχτώ μήνες έχουμε ζήσει τόσες απεργίες που δεν έχουμε ζήσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Από το καλοκαίρι που έγινε η έκρηξη στο Μαρί βρήκαν όλοι την ευκαιρία, το κεφάλαιο και η δεξιά, για να χτυπήσουν την εργατική τάξη επειδή θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να αξιοποιήσουν και την κρίση και την καταστροφή. Απείλησαν να πάρουν πίσω ό,τι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη τις τελευταίες δεκαετίες. Ακόμα και αυτά που οι ίδιοι είχαν σαν δικλείδες ασφαλείας. Δηλαδή τη διαπραγμάτευση με τα συνδικάτα και τη διμερή συνεργασία, αυτά που ήταν το θεμέλιο της εργασιακής ειρήνης στην Κύπρο.

Έτσι, είπαν θα τα πάρουμε όλα. Η αδύναμη κυβέρνηση Χριστόφια απάντησε “ας το συζητήσουμε με τα συνδικάτα”. Η απάντηση της Ομοσπονδίας των εργοδοτών ήταν ότι ο χρόνος για διάλογο τελείωσε. Την επόμενη μέρα κηρύχτηκε πανεργατική και αναγκάστηκε να υπάρξει ο διάλογος.

Σε αυτό το διάλογο η γραφειοκρατία, οι ηγεσίες των συνδικάτων που για δεκαετίες συνεργάζονταν με το κεφάλαιο, έδωσαν αρκετά, έδωσαν την ΑΤΑ και τις προσαυξήσεις. Με απλά μαθηματικά σημαίνει ότι ένας μέσος υπάλληλος που παίρνει 2000 ευρώ θα χάνει τον πρώτο χρόνο κάθε μήνα 60 ευρώ, το δεύτερο χρόνο 120 ευρώ. Σε τριάντα χρόνια που θα υπηρετήσει ένας μέσος υπάλληλος θα παραχωρήσει στην κυβέρνηση 25-30 χιλιάδες ευρώ, ενώ ένας υψηλόμισθος, από αυτούς που αποτελούν την γραφειοκρατία, δεν θα δώσει τίποτα ή τρεις χιλιάδες.

Αυτό εξόργισε τους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι πιέζοντας οδήγησαν στην πρώτη πανεργατική απεργία που ζήσαμε το περασμένο Φθινόπωρο. Απεργία στο δημόσιο τομέα, στον ιδιωτικό τομέα, κατέβηκαν όλοι. Ήταν μια φοβερή διαδήλωση με εφτά χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους έξω από τη Βουλή. Σε δύο μέρες η Βουλή συνεδρίαζε σε Ολομέλεια. Στην Κύπρο η Βουλή συνεδριάζει μόνο την Πέμπτη. Σε αυτή τη συνεδρίαση ετοιμαζόταν να κατατεθεί πρόταση για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από το κόμμα του Συναγερμού, το δεξιό κόμμα. Δηλωνόταν ξεκάθαρα ότι υπάρχει πλειοψηφία για να περάσει. Αυτή η ανακοίνωση έγινε γνωστή στο συνέδριο των δημοσίων υπαλλήλων που συνεδρίαζε έκτακτα.

Θα σας περιγράψω τι μας είπε σύντροφος που βρισκόταν στο συνέδριο. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου σήκωσε το τηλέφωνο και κάποιος τον ενημέρωσε όχι μόνο για αυτή την πρόταση, αλλά και το ότι είναι πιθανό να φορολογηθεί το εφάπαξ, το ποσό που παίρνουν στην συνταξιοδότηση οι δημόσιοι υπάλληλοι. Την ώρα που συζητούσαν αυτά τα θέματα έβγαλαν έξω τους πρακτικογράφους για να μη μάθει κανείς τι θα συζητηθεί.

Αναμπουμπούλα

Η απάντηση του συνεδρίου ήταν μια αναμπουμπούλα, ένας θυμός για να παρθεί απόφαση για απεργία σε ολόκληρο το δημόσιο, να σταματήσουν το συνέδριο, να μαζευτούν έξω από τη Βουλή. Η Βουλή βέβαια ξέχασε την πρόταση για την αύξηση από τα 64 στα 65 χρόνια, ούτε που το ανέφεραν. Ήταν μια συντριπτική νίκη, νίκη όχι μόνο για τους δημόσιους υπάλληλους, αλλά για ολόκληρο το εργατικό κίνημα γιατί ανέτρεπε τα πάντα. Ανατράπηκε η αντίληψη ότι για να κάνεις απεργία έπρεπε να έχεις προειδοποιήσει 15 μέρες κ.ά.

Όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα. Παρόμοιες απεργίες συνεχίστηκαν το Γενάρη, με τους οικοδόμους να κάνουν την πιο σημαντική απεργία όπου ξαναζήσαμε εικόνες πραγματικής περιφρούρησης των απεργιών. Μπήκαν στις οικοδομές για να βγάλουν έξω τους υπεργολάβους που δούλευαν. Όχι μόνο δεν δημιουργήθηκαν επεισόδια, αλλά αντίθετα κατάφεραν να κερδίσουν αρκετούς από τους εργαζόμενους για να οργανωθούν στα συνδικάτα.

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, τίποτα δεν έχει κριθεί. Είναι σίγουρο ότι τα τέσσερα δισεκατομμύρια που πήρε ο Χριστόφιας για να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες ανάγκες θα εξαντληθούν πολύ γρήγορα και η κρίση θα συνεχίσει να είναι εκεί, τα μέτρα θα συνεχίσουν να είναι εκεί.

Αυτό που είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί είναι ότι θα μας λένε «θα πάθετε ό,τι γίνεται στην Ελλάδα», αλλά θα γυρίσει μπούμερανγκ σε αυτούς γιατί πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά το κίνημα μπορεί πραγματικά να το κάνει όπως στην Ελλάδα.

• Το κείμενο αυτό είναι η τοποθέτηση του Ντίνου Αγιομαμίτη από την Εργατική Δημοκρατία της Κύπρου, στη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ

Πηγή