Μάριος Λώλος: Ο κόσμος χρειάζεται μια αριστερή εναλλακτική πρόταση

«Προφητική» συνέντευξη του Μάριου Λώλου πρόεδρο της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας στο CyprusNews.eu λίγο πριν την εγκληματική επίθεση αστυνομικού εναντίον του:  «όταν κατεβαίνω να φωτογραφήσω συλλαλητήριο, παίρνω τις φωτογραφικές μου μηχανές, μαζί με το κράνος και την αντιασφυξιογόνα μάσκα. Και το κράνος το φοράω όχι γιατί φοβάμαι τις πέτρες των διαδηλωτών, γιατί από τη δική τους πλευρά φωτογραφίζω, φοβάμαι τις πέτρες που πετάνε οι αστυνομικοί».

Ο Μάριος Λώλος είναι μάχιμος φωτορεπόρτερ, με πλήθος πολεμικών αποστολών, συνδικαλιστής, γνωστός για τη μαχητικότητα του και τους αγώνες του για την προστασία και τα δικαιώματα των φωτορεπόρτερ. Η δράση του και οι φωτογραφίες του που πολλές φορές είναι αποδείξεις αστυνομικής βίας έχουν γίνει αφορμή να δέχεται απειλές για τη ζωή του εδώ και αρκετό καιρό, μέχρι που κάποιος αστυνομικός επιχείρησε δολοφονικό χτύπημα εναντίον του στο κεφάλι.  Υπέστη «εμπιεστικό κάταγμα κρανίου, θλάσεις εγκεφάλου και τραυματική υπαραχνωειδή αιμορραγία». Ο Μάριος την Παρασκευή υποβλήθηκε σε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση «κατά την οποία αποκαταστάθηκε το κάταγμα του κρανίου».

Οι φωτορεπόρτερ δεν στοχοποιούνται τυχαία. Οι επιθέσεις εναντίον τους στέλνουν μήνυμα για το είδος της ενημέρωσης που το σύστημα δε θέλει να υπάρχει, ώστε να κλείσουν τα αυτιά και τα μάτια της κοινωνίας. Η «εικόνα» των φωτορεπόρτερ, που στοχοποιήθηκαν έντονα όταν αρνήθηκαν να δώσουν τις φωτογραφίες τους στην Αστυνομία ώστε να χρησιμοποιηθεί για συλλήψεις εναντίον των διαδηλωτών, τρομάζουν τους ηθικούς αυτουργούς τόσο της αυτοκτονίας του Δ. Χριστούλα όσο και της επίθεσης εναντίον του Μάριου. Τρομάζουν ένα σύστημα που ζει με το αίμα των λαών.

Πριν την επίθεση εναντίον του ο Μ. Λώλος μίλησε δίνοντας την εικόνα της Αθήνας της κρίσης, των δακρυγόνων, της αστυνομικής βίας, των χιλιάδων διαδηλωτών, που ποτέ δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Αυτά που θέλουν να αποσιωπήσουν αυτοί που έδωσαν τις εντολές για την επίθεση εναντίον του. Ωστόσο άνθρωποι σαν το Μάριο δεν παραδίδουν τα όπλα.

–Ποια είναι η εικόνα της Αθήνας του 2012;

–Μαγική. Κλειστό μαγαζί, ανοιχτό μαγαζί με εκπτώσεις  που τα ξεπουλάει όλα, κλειστό μαγαζί, ανοιχτό μαγαζί που ετοιμάζεται να κλείσει. Αυτό σε σχέση με την αγορά. Σε σχέση με το Σύνταγμα, κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού, τον τσολιά δεν πρόκειται να το δεις ποτέ. Σε σχέση με την Ομόνοια, όλα τα λούμπεν στοιχεία και τους τοξικομανείς θα τους δεις εκεί.

–Οι άστεγοι είναι μόνο μετανάστες και τοξικομανείς; Πότε φτάσαμε από το «λεφτά υπάρχουν» στο «μαζί τα φάγαμε»;

–Όχι υπάρχουν και πολλοί νεοαστοί, επειδή έχασαν τα δουλειά τους και δεν μπορούν να βρουν δουλειά πουθενά και γιατί πλέον μπορείς να γίνεις άστεγος από τη μία στιγμή στην άλλη. Η κρίση άρχισε να φαίνεται πριν από ενάμιση χρόνο, κλιμακώθηκε ένα χρόνο πριν και συνεχίζει.

Ο έλληνας έχει συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Απλά υπάρχει μία λογική «ανάθεμα» σε όλο το πολιτικό σύστημα και μιλάμε για αυτούς που πάνε έξω από τη Βουλή και μιλάνε για κρεμάλες, Γουδί και εκτελέσεις. Ο έλληνας δεν έχει βρει εναλλακτική πρόταση από την Αριστερά. Μία πρόταση που να την πιστέψει και να βγει να φωνάξει και νιώθει εγκλωβισμένος. Ο έλληνας αυτή τη στιγμή χρειάζεται να έρθει κάποιος εξ’ αριστερών και να του πει μία ρεαλιστική πρόταση. Αυτή η ιστορία θα έχει πόνο έτσι κι αλλιώς, είτε πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας είτε όχι αυτό το πράγμα θα έχει πόνο. 

Η ρεαλιστική πρόταση λοιπόν να πρέπει να εξηγεί πως ότι και να γίνει οι καλές μέρες του παρελθόντος έχουν περάσει, το ερώτημα είναι θες να έχεις μία τρόικα να σε εξαθλιώνει και να σε κάνει πολίτη πέμπτης κατηγορίας, ή θα γίνουμε μόνοι μας πολίτες πέμπτης κατηγορίας με αποτέλεσμα αφού έχουμε δώσει το μήνυμα στους κυβερνώντες που τους ρίξαμε ότι θα ορθοποδήσουμε σιγά σιγά με αξιοπρέπεια. Είτε μείνουμε στην Ευρώπη είτε φύγουμε, θα γίνουμε πολίτες πέμπτης κατηγορίες, το θέμα είναι ο πολίτης να επιλέξει σήμερα ποια λογική θα ακολουθήσει. Θα έχει τα ξένα αφεντικά πάνω από το κεφάλι του και θα τον εξαθλιώνουν συνεχώς, θα ανεχτεί το μαύρο μέτωπο, χάνοντας ότι εργασιακό δικαίωμα υπάρχει, βλεποντας τους μισθούς να μειώνονται συνεχώς φτάνοντας τα 200 – 300 ευρώ, αδήλωτα, χωρίς ασφάλιση, με συνθήκες «μαύρης εργασίας», ατομικές συμβάσεις, αυτό είναι δεδομένο.

Απλά ο Έλληνας αρνείται να μπει στην άλλη λογική, του ενδεχόμενου να ξαναδούμε τη δραχμή. Ο έλληνας έχει μάθει στην ΕΕ και ότι μπορεί να πάει στη Γαλλία χωρίς διαβατήριο, μα αύριο δε θα μπορεί να πάει έτσι κι αλλιώς, είτε έχει διαβατήριο είτε όχι.

–Δηλαδή, το δίλημμα ευρώ και μέτρα ή δραχμή και χάος είναι αβάσιμο γιατί και στα δύο στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε. Σωστά;

–Ακριβώς. Απλά πρέπει να διαλέξεις με ποιο τρόπο θέλεις να ματώσεις. Ο έλληνας για να ματώσει και να αρχίσει να ανεβαίνει για το δικό του συμφέρον, πρέπει να αφήσει λίγο το «εγώ» και λειτουργήσει με το «εμείς». Θα πρέπει να οργανωθεί στις γειτονιές, να συμμετέχει σε δράσεις, οι γειτονιές να απλωθούν, να γίνουν σύνολο, αυτό να μεγαλώσει και ούτω καθ’ εξής.  

Εμείς τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε χάσει τη λογική του «εμείς», όμως η λογική του «εγώ» και του «καναπέ» πρέπει να τελειώσει αν ο έλληνας θέλει να έχει μία προοπτική σε αυτή τη χώρα, Αυτό λέω και στην Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, αν δε βάλουμε κανόνες πχ, στο πώς θα πληρωνόμαστε, στις ήδη ξεφτιλισμένες τιμές, οι εκδότες θα κάνουν ότι θέλουν.

Το σύστημα με τα μέσα που έχει λειτουργεί με τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού. Αυτό γίνεται από παλιά και είναι η λογική του ότι πχ για τους ιδιωτικούς υπάλληλους σε ότι συμβαίνει φταίνε οι δημόσιοι, άρα πάμε να φάμε τους δημόσιους υπάλληλους. Τώρα που και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν εξαθλιωθεί, ο άνεργος βρίζει αυτόν που δουλεύει. Αυτός που υποαπασχολείται βρίζει αυτόν που έχει ένα κανονικό μισθό – για όσο θα τον έχει – και έτσι προχωρά η λογική του κοινωνικού αυτοματισμού.

–Ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ, στη δημιουργία πανικού;

– Τα ΜΜΕ αναπαράγουν τη λογική του «σοκ και δέος». Παράδειγμα: πριν από κάθε μεγάλο συλλαλητήριο αυτό που «παίζουν» τα ΜΜΕ είναι ότι θα γίνει «χαμός», χιλιάδες αστυνομικοί θα είναι στο δρόμο, θα υπάρχουν μπάρες παντού κλπ. Αν περάσετε από το Σύνταγμα θα δείτε κάγκελα. Έχουν φτιάξει μια Βουλή περιφρουρούμενη και ξέρουν και οι ίδιοι ότι μια συγκέντρωση που δεν είναι οργανωμένη από τη ΓΣΕΕ, ή αλλού, που θα κατέβει κόσμος, θα μαζέψει το πολύ 200 – 300 άτομα, άρα δεν κινδυνεύουν. 

Στις συγκεντρώσεις μετά τις 12 Φλεβάρη που κάηκαν τα κτήρια, είχε 300- 400 άτομα, τα κάγκελα δίνουν μήνυμα στον κόσμο που δεν κατεβαίνει στις συγκεντρώσεις, όχι σε αυτούς που κατεβαίνουν. Το ότι η αστυνομία πετάει ασύστολα χημικά, χωρίς ιδιαίτερη πρόκληση και αδειάζει αμέσως το Σύνταγμα είναι συγκεκριμένο μήνυμα: Δεν πρέπει να είσαι εδώ. Πήγαινε σπίτι σου.

Σαφώς λοιπόν και φοβούνται τον κόσμο και για αυτό περνάνε τη λγική του «σοκ και δέος». 

Φοβούνται την κοινωνική αναταραχή και την έκρηξη. Το ζητούμενο είναι αν θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη – που εγώ το πιστεύω ότι θα υπάρξει καθώς η κρίση μεγαλώνει – και σε ποια κατεύθυνση θα υπάρξει.

–Μπορεί να υπάρξει  σε εθνικιστική κατεύθυνση δηλαδή;

–Μπορεί γιατί η ιστορία δείχνει ότι όσο βαθαίνει η κρίση, ο κόσμος διχάζεται σε δύο δρόμος, ο ένας είναι προς τα Αριστερά και ο άλλος προς τα Δεξιά. Τα σενάρια που αναφέρονται σε ενδεχόμενο πραξικόπημα στην Ελλάδα είναι και αυτά στη λογική του «σοκ και δέος», δηλαδή μη φωνάζετε μη διαμαρτύρεστε γιατί θα έρθει ένας νέος Παπαδόπουλος, μα τη χούντα τη ζούμε κάθε μέρα απλά δεν έχει τη μορφή του τανκ έχει τη μορφή της οικονομικής κατοχής.

–Η 12η Φεβρουαρίου είχε χαρακτηριστικά σοκ και δέους;

–Η 12η Φλεβάρη, επειδή ήμουν εκεί και φωτογράφιζα, είχε τα εξής στοιχεία: Η Αστυνομία άδειασε σε χρόνο ρεκόρ το Σύνταγμα. Εγώ προσπαθούσα να περάσω αργά το βράδυ και σαν φωτορεπόρτερ δεν μπορούσα να διασχίσω το Σύνταγμα, είχε αδειάσει. Δεύτερο στοιχείο, πολύς κόσμος συγκρουόταν με την αστυνομία σε πολλά σημεία και αυτοί δεν ήταν μόνο «μαύρο μπλοκ», δηλαδή αναρχικοί, αλλά και άλλος κόσμος. Τρίτο στοιχείο, τα καμένα κτήρια, που εγώ που ήμουν στο δρόμο δεν είδα ποιοι τα κάψανε.

Οργή υπήρχε τη 12η Φλεβάρη, αλλά διαφορετική από το Δεκέμβρη του 2008 –στην δολοφονία Γρηγορόπουλου. Το 2008 κατέβηκαν μόνο οι μαθητές και οι φοιτητές στους δρόμους, είχε πανελλαδικά στοιχεί αυτή η εξέγερση αλλά  δε συμμετείχε το εργατικό κίνημα, με αποτέλεσμα αυτό να ξεφουσκώσει. Σήμερα όμως δεν κατεβαίνουν οι μαθητές, κατεβαίνει καθένας. Η νεολαία φαίνεται ότι δεν το στηρίζει τόσο γιατί από τη στιγμή που ήρθε η τρόικα στην Ελλάδα έχουμε δύο οριακά σημεία, τις δολοφονίες στην τράπεζα της Μαρφίν, το πώς κάηκαν οι εργαζόμενοι εκεί και πώς αυτό πέρασε μέσα από τα ΜΜΕ. Κανείς δε μίλησε όταν κάηκαν αυτοί οι άνθρωποι για το Βγενόπουλο και γιατί τους κρατούσε εκεί μέσα. Υπήρχε περίπτωση όταν περνούσε η πορεία να μπει κανείς να κάνει συναλλαγή στο ταμείο; Απολύτως καμία. Τι πυρασφάλεια είχε αυτό το κτήριο; Οι άλλες τράπεζες που κατεβάζουν ρολά τι είναι;

Μετά από αυτό το κίνημα πάγωσε, γιατί είχαμε νεκρούς, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και αξιοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ και την τρόικα. Το κίνημα κοιμήθηκε για ένα χρόνο, δημιουργήθηκε ένα κίνημα το καλοκαίρι με τους Αγανακτισμένους, πήρε κάποια πολιτικά χαρακτηριστικά στην πλατεία κάτω από το Σύνταγμα, τελειώνει με τα μπάνια του λαού και τώρα δημιουργείται ένα νέο κίνημα που καίει τράπεζες, καίει νεοκλασσικά κτήρια και εγώ αφήνω πολλά ερωτηματικά για το ποιοι τα κάψανε αυτά. 

Μπορώ να καταλάβω ότι είναι στη λογική του αναρχικού χώρου να κάψει μία τράπεζα, όχι όμως να κάψει ένα μαγαζί και να το λεηλατήσει. Ούτε να λες «δώσε μου τα λεφτά να μη στο κάψω», κάτι που δεν ακούστηκε μόνο από ένα ή δύο περιπτώσεις, αλλά από πολύ κόσμο, άρα είχε μία βάση. Επίσης στη λογική του αναρχικού χώρου δεν είναι να κάψει το Αττικό σινεμά. Αυτό είναι στη λογική του παρακράτους. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση μέσα από τα ΜΜΕ ότι καίγεται η Αθήνα, ότι οι διαδηλωτές είναι κάφροι και λέει στον κόσμο μην κατέβεις γιατί θα κινδυνεύσει η σωματική σου ακεραιότητα, ενώ παράλληλα δε μιλά κανένας για τους χιλιάδες κόσμου που είχαν κατέβει.

Στο Διασωματειακό – ένα όργανο που συμμετέχουν όλες οι Ενώσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ, αφού στην Ελλάδα ακόμα δεν υπάρχει Συνδικάτο Τύπου – υπήρχε η λογική να μην απεργούμε με τους άλλους εργαζόμενους, να είναι ανοιχτή η ενημέρωση για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, ποια Ενημέρωση αφήσαμε ανοιχτή στις 12 Φλεβάρη; Την Ενημέρωση του ότι καίγεται η Βιβλιοθήκη και ιστορικά συγγράματα; 

Η άποψη των φωτορεπόρτερ είναι λοιπόν ότι πρέπει και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να απεργούν μαζί με τους εργαζόμενους γιατί και εμείς εργαζόμενοι είμαστε και ο κλάδος των ΜΜΕ ήταν ο πρώτο κλάδος που χτυπήθηκε, για να υπάρχει τρομοκρατία, για να φτιάξουν εύκολα «παπαγαλάκια» για να γίνουν απολύσεις, μειώσεις μισθών. Για  να φτιαχτεί τελικά ένας στρατός που γράφει με ότι χέρι θέλεις. Ένας στρατός που είναι προσκυνημένοι και παραμένουν στα μαγαζιά και συνεχίζουν να δουλεύουν. Από τη στιγμή που είμαστε εργαζόμενοι λοιπόν και μάλιστα σκληρά πληττόμενοι από την κρίση, απεργούμε μαζί με τους εργαζόμενους ΑΛΛΑ δε βάζουμε μαύρο στην ενημέρωση.  Βγάζουμε εμείς την ενημέρωση, με απεργιακή εφημερίδα, η ΕΣΗΕΑ έχει πολλά χρήματα και αυτό μπορεί να γίνει.

Πλέον το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ακούγεται από όλο τον κόσμο , όλων των πολιτικών αποχρώσεων, αλλά δεν είναι σωστό να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δημοσιογράφους γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοι μας που κάνουν σωστά τη δουλειάς τους, πολλοί που πιέζονται για ατομικές συμβάσεις, απολύονται και υπάρχουν φυσικά και οι προσκυνημένοι των αφεντικών. Δεν είμαστε όμως όλοι ίδιοι.

–Ως ανταποκριτής θεωρείς ότι η Ελλάδα είναι πρώτο θέμα και πώς την αντιμετωπίζουν τα ξένα ΜΜΕ;

–Η Ελλάδα είναι πρώτο θέμα. Τα ΜΜΕ του εξωτερικού είναι όπως και στο εσωτερικό, υπάρχουν αυτοί που μας δείχνουν τεμπέληδες και απατεώνες και αυτοί που δείχνουν πραγματικά τι συμβαίνει στην Ελλάδα, ότι ο κόσμος πεινάει, εξαθλιώνεται, διαλύονται τα ταμεία. Αύριο δε θα υπάρχει μέλλον, όχι για να πάρει κανείς σύνταξη, αλλά ούτε να πάει κάποιος στο νοσοκομείο.

Είναι τυχαίο που τόσο από το εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό στοχοποιείται η Αριστερά; Θυμίζει εποχές του Εμφυλίου. Η Αριστερά έχει κάνει τεράστια λάθη στην περίοδο της κρίσης, έχει κάνει και καλά. Η Αριστερά όμως δε φταίει για την κρίση. Δεν κυβέρνησε ποτέ. Άλλωστε η Αριστερά για να κυβερνήσει πρέπει να κάνει επανάσταση, κοινοβουλευτικά δεν μπορεί να εφαρμόσει την ιδεολογία της.

Για την κρίση φταίει τα καπιταλιστικό σύστημα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι κομμάτια του καπιταλιστικού συστήματος. Απλά ο καπιταλισμός για μία μεγάλη περίοδο δημιουργεί μεσαία τάξη και μετά κάνει κύκλο και την εξαφανίζει, την κάνει προλεταριάτο και το προλεταριάτο το υποβιβάζει σε λούμπεν προλεταριάτο. Αυτό είναι ο κύκλος του καπιταλισμού που βιώνει τη δικιά του κρίση. Όταν ο καπιταλισμός είχε κέρδη που ήταν δικά του, τώρα που έχει ζημιές από τις δικές του λανθασμένες λογικές  ζητάει να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι. 

Η Ελλάδα είναι ένα πανευρωπαϊκό πείραμα το οποίο λέει ότι το κοινωνικό κράτος που είναι κατάκτηση των λαών με ιστορία, αίμα και αγώνες, πρέπει να τελειώσει. Αυτοί χρηματοδοτούν τις τράπεζες και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό. Όπου πηγαίνει το ΔΝΤ, διαλύονται οι κοινωνικές παροχές.

Είναι τυχαίο ότι ανακαλύψαμε πετρέλαιο στο Αιγαίο, μετά την κρίση και μετά την έλευση του ΔΝΤ; Προ ΔΝΤ δεν είχαμε πετρέλαιο.

–Στις εκλογές θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση;

–Πιστεύω ότι το σχέδιο τους είναι να πάμε σε εκλογές γιατί η ΝΔ πέφτει σε ποσοστά, οπότε δε συμφέρει περάσει το νέο μνημόνιο του Ιούνη με υπηρεσιακή κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση η οποία δεν είναι νόμιμη. Δεν έχει ψηφιστεί ο Παπαδήμος. Θέλουν μία νωπή εντολή. Μετά τις εκλογές θεωρώ ότι θα υπάρξει το γνωστό σενάριο του παζαριού για το αν θα συμφωνήσουν για κυβέρνηση, τα κανάλια θα παίξουν, όπως και όταν ορίστηκε η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, προκειμένου να παρουσιαστεί ως η μόνη λύση. Το ίδιο θα γίνει και στις εκλογές, όπως τότε. Θα υπάρξουν δύο βδομάδες ακυβερνησίας, τα κανάλια θα παίξουν το ρόλο τους και θα βγει μία κυβέρνηση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα περάσει το Μνημόνιο 3.

Ο κόσμος θα βγει ξανά στο δρόμο, όσο βαθαίνει η κρίση, όσο το ζωνάρι σφίγγει, όσο χάνει τις δουλειές του. Η αυτοκτονία του 77χρονου, Δημήτρη Χριστούλα, στο Σύνταγμα ήταν δολοφονία. Μία βαθύτατα πολιτική πράξη. Ο άνθρωπος αυτός επέλεξε να αυτοκτονήσει μπροστά στο σύμβολο της Δημοκρατίας που είναι η Βουλή. Όσο ο κόσμος χάνει την αξιοπρέπεια του θα βγαίνει στο δρόμο δεν έχει άλλη επιλογή.

Είμαστε σε πόλεμο. Έχουμε μία ιδιότυπη χούντα, με μία κυβέρνηση που πανηγυρίζει για το PSI, μία προηγούμενη κυβέρνηση που έλεγε δε θα πάμε στο ΔΝΤ, έχοντας συναντηθεί πριν με το ΔΝΤ, που είχε σίγουρα υπόψη της την έκθεση Προβόπουλου, όπως και η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά παρ’ όλα αυτά «λεφτά υπήρχαν».

Για αυτό ο κόσμος έχει οργή. Το θέμα είναι αυτή η οργή να έχει ένα πολιτικό πλαίσιο, γιατί άντε και μπήκες στο Σύνταγμα και τα έκανες λίμπα, η επόμενη μέρα ποια θα είναι; Ο κόσμος πρέπει να μπει συγκρουσιακά με μία πολιτική λογική και αυτή τη λογική μόνο η Αριστερά μπορεί να τη δώσει. Η διαφορά μεταξύ της Αριστερά και της Δεξιάς είναι ότι η εθνικιστική  δεξιά μιλάει για Κράτος, ενώ η Αριστερά μιλάει για Τάξη. Η Αριστερά μιλάει για ταξικό αγώνα εργατών εναντίον καπιταλιστών, ενώ η Δεξιά μπορεί να χρησιμοποιήσει συνθήματα της Αριστεράς, αλλά σε εθνικιστική λογική. Τι ζητάς δηλαδή, μία Ελλάδα καθαρή από μετανάστες, καθαρή φυλή ή μία καινούρια χώρα συνδεδεμένη με τα εργατικά κινήματα ανά τον κόσμο;

–Η Αθήνα πλέον δεν έχει μεγάλες διαφορές από εμπόλεμη ζώνη…

–Σαφέστατα δεν έχει. Εγώ όταν κατεβαίνω να φωτογραφήσω συλλαλητήριο, παίρνω τις φωτογραφικές μου μηχανές, μαζί με το κράνος και την αντιασφυξιογόνα μάσκα. Και το κράνος το φοράω όχι γιατί φοβάμαι τις πέτρες των διαδηλωτών, γιατί από τη δική τους πλευρά φωτογραφίζω, φοβάμαι τις πέτρες που πετάνε οι αστυνομικοί.

–Αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει με αίμα στο δρόμο, ή με ένα λαό ταπεινωμένο;

–Δεν ξέρω ειλικρινά. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος κάποια στιγμή θα βγει στο δρόμο και θα πει μέχρι εδώ. Το μέχρι εδώ έχει πολύ κουβέντα πώς θα ειπωθεί και ποια θα είναι η επόμενη μέρα, όπως είπαμε πριν. Τώρα αν θα χρειαστεί να περάσει μία «Επταετία» για να ξεσηκωθεί ο κόσμος θα δείξει, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι όπου πάει το ΔΝΤ ο λαός ξεσηκώνεται, πχ Αργεντινή.  

Στο εξωτερικό τα εργατικά κινήματα περιμένουν από τον ελληνικό λαό να δείξει το δρόμο, λόγω ιστορίας, αλλά όταν το ζεις από μέσα, αναρωτιέσαι πώς πραγματικά είναι αυτός ο λαός και δεν ξεσηκώνεται. Τι άλλο πρέπει να του κάνουν για να πει μέχρι εδώ; Στην Ελλάδα την τελευταία διετία δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Αν ο Ελληνας καταλάβει ότι η κατάσταση θα παρασύρει και τον ίδιο όσο και αν προσκυνά το καλό αφεντικό θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα.