Δεν ήταν αυτοκτονία ήταν κρατική δολοφονία

Οργή και ανείπωτη οδύνη προκαλεί η αυτοκτονία ενός ηλικιωμένου συνανθρώπου μας στο κέντρο της Αθήνας. Καταδικασμένος σε μια ζωή αβίωτη χωρίς καμία χαραμάδα φωτός για ένα καλύτερο αύριο, έδωσε τέλος στη ζωή του ακριβώς μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο, εκεί που καθημερινά οι δήμιοι της οικονομικής κατοχής σχεδιάζουν τις δολοφονίες εκατομμυρίων.

Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου». «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι»…έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα και αυτοπυροβολήθηκε σήμερα το πρωί στο Σύνταγμα,ο δολοφονημένος από το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα 77χρονος άνδρας.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος … μπορείς να αδιαφορήσεις; Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος … μπορεί να μην συγκινηθείς, να μην σφίξεις τα δόντια, να μην πλημυρίσεις ταξικό μίσος, να προσπεράσεις την επιθανάτια κραυγή που άφησε το τελευταίο θύμα του ταξικού πολέμου;